Fotoğraf Çekiminde Ekipmanın Önemi Ne Kadardır?

[zekisofu]

Kısa bir bir tarihçe:
1. Zeki Dönemi: Ben 1992-93 yıllarında filmli Zenith ile fotoğraf çekmeye başladım. Fotoğraf çekmek çok pahalı ama çok keyifli bir şeydi.
Sonra dijital fotoğraf çekmeye de 2mpx Nikon kamera ile giriş yaptım. Filmden geçiş yaptığım için otu-poku çekiyorum. Bu nasıl bir teknolojiydi böyle, süper süper.
İlk DSLR'ım Canon Rebel 6mpx sensörlü idi. Cem Karaca'nın Raptiye şarkısında dediği cinsten, uf bu ne bea! Muahh.
İlk aynasız gövdem 2011 yılında 12mpx çözünürlüklü gf1 oldu. Daha sonra sırasıyla 16mpx'li gx1, gx85,g85, ve 20 megapikselli EM1 mark ii kullandım ve en şuan GH5 kullanıyorum.

Fotoğraftan en keyif aldığım zamanlar kameralarım 2mpx ve 6 mpx idi
Çook uzun süre 16mpx lik kameralar kullandım. Standart 14mm 25mm 45mm ve 45-175 zoom lens setim vardı hep. Türkiye'nin tamamına yakınını gx1 + 14mm+45mm+45-175 lik setle gezdim.

2. Zeki dönemi.
Bu arada ne oluyor da "insan kaşınmaya başlıyor?" Mesela metabones+sigma 18-35 ve 50-100 lensleri kullandım. Süper görüntü kalitesi aldım ama kocaman şeyler taşınmıyor be. Demek ki benim için her zaman asıl mesele taşınabilirlik imiş, onu anladım.

Şuan çantamda ne var:
Kesinlikle aç gözlülük edip her zaman her şeyi çekmiyorum. Bu durum insanı o kadar rahatlatıyor ki anlatamam.
Mimari yani tarihi eser, bina vs ve manzara çekimi yapacaksam çantama sadece Laowa 7.5mm f2, Samyang 7.5 f3.5 alıyorum. O gün dağ tepelere yükseklere çıkacaksam yanım Panasonic 100-300 ü da alıyorum. O sırada yanımdan kainat güzeli de geçse hiç fotoğraf çekme derdim olmuyor, yanımda makinem yokken ne yapıyorsam yine onu yapıyorum.

Benim video işlerim var. Video işleri için içeride çeki yapıyorum. Sabit Oly 17, 45, 75 f1.8 kullanıyorum. Üç göve, üç lens, üç açı.

Bazen çocuklarla birlikte gezeceksek ve yanıma tek kamera tek lens alacaksam pana 35-100 kullanıyorum veya hava güneşliyse pana 45-175 lensi de çok tercih ediyorum.

Bir de bir arkadaşa verip de daha sonra zoraki geri aldığım Kamlan 50mm f1 lens var. Portre için 75mm kadar keyifli.

Evet fotoğraf işinde ekipman olmadan olmaz ama...
Şimdi düşününce insan şunu anlıyor. Son model bir kamera çıkıyor, 1500 usd 2500 usd, ultra hızlı parlak f1.2 pro lensler bin dolar, binbeşyüz dolar. Bunları görünce o zamana kadar keyifle kullandığın makinenden şeytan seni öyle bir soğutuyor ki, çektiğin fotoğraflara bakıyorsun, bir de yeni makine + pro lenslerle çekilenlere bakıyorsun artık fotoğraf çekesin gelmiyor. Ama bir dakika, yeni model çıkmadan önce çok beğendiğin fotoğraflarının kalitesinde hiç değişiklik olmadı. Neden artık beğenmiyoruz? Hırs gözümüzü boyuyor da ondan.
Halbuki en sevimli, akl-ı selim ve kibarlıkla yapılması gereken bir sanat hobisine hırsımızı karıştırdık mı sonuç bu oluyor. Başkası başka makine ile çekti, ben de çekeyim, benim neyim eksik...

Sevgiyle kalın, selamlar

[webbie]

Yazınızı baştan sona keyifle okudum, elinize sağlık.
Aslında bu konuyu, hayatın her alanına yaymak mümkün. Kendimden örnek vermek isterim;
Geçen yıl, telefonum bozulduğu için yeni bir telefon almam getekti ve gidip iPhone 11 aldım. Bu telefonu da bozulana kadar kullanmayı düşünüyordum ama Sony’nin çıkardığı 1” sensörlü kameraya sahip telefonu görünce, o ana kadar canavar gibi fotoğraf çeken telefonumun fotoğraf kalitesi düştü.
Şehir içinde, araba kullanmak çok masraflı ve gereksiz olduğundan, güzel bir katlanır bisiklet aldım. Yaklaşık 15 kg ağırlığa sahip ve 8 vitesli olan bisikletim tüm işlerimi görüyordu, ta ki bir arkadaşta 9-10 kg ağırlığa sahip Brompton görünceye dek. O andan itibaren benim bisikletim bir ağırlaştı, bir ağırlaştı ki sormayın. Aralarında 1.100 Sterlin fiyat farkı var ama o 2 kg ağırlık için değerdi.
Araba alırken, olabildiğince geniş bagaja ihtiyacımız olacağını düşünüp Renault Scenic dizel aldım. Bir depo yakıtla, şehir içi-dışı karışık 600-650 mil (1.000 km) yol gidebiliyorum ve sigortası da görece ucuz. Araba tam olarak çocuklu aileler için üretilmiş, ön koltukların arkasında açılır masalar, koltuk altlarında çekmeceler fakan var. Tavan da yüksek olduğundan, çocuk da arkada sıkıntı yaşamıyor. Ama yine duramayıp, uzun süredir yolda görüp beğendiğim iki araçtan birini almaya karar verdim. Bunlardan ilki, BMW 640d ve diğeri ise Audi A7 3.0 biTDI. Her iki araç da oldukça konforlu, 300 beygirin üzerinde güce sahip, güvenli araçlar. Bu kararı verdikten sonra, arabam bana aşırı konforsuz ve yavaş gelmeye başladı.

Bir akşam araba bakarken, oturup düşündüm; Saatte 290 km hıza çıkan bir arabam olunca, yasal sınırlar nedeniyle yine 110 km hızla kullanacağım. Konfor var da, ben araba kullanmıyorum ki. Yani zaten şehrin bir ucundan diğer ucuna bisikletle 20 dakikada gidiyorum, arabaya ne gerek var. Üstüne üstlük, bu arabaları almak dert değil, yürütmek dert. Kullanamayacağım arabaya her yıl 1.500 Sterlin fazladan vergi vermek saçma olacak.
Sonra bisikleti düşündüm. Bisikletim ağır değil, ki ağır olsa bile giriş katındaki garajıma bıraktığım için, ağırlığı bana sorun değil.
Telefon ise hakikaten saçmalamanın son seviyesi olacak. Instagram’a kırk yıld bir iki tane fotoğraf yükketeceğim diye, 1.500 sterlin ödemek bana göre değil.

Özetle, tüketim toplumu olduğumuz doğru ama biz kendimizi durduramazsak, bu tüketimin bir sonu olmayacak. Beni en mutlu eden fotoğraf makinem Olympus e-m1’di. Bir daha hiçbir makineyi öyle gezdirmedim. En sevdiğim arabam, 91 model Serçe’ydi.

Çok uzattım ve ben bile kendimden sıkıldım, kusura bakmayın

[Damper16]

Yazınızı baştan sona keyifle okudum, elinize sağlık.
Aslında bu konuyu, hayatın her alanına yaymak mümkün. Kendimden örnek vermek isterim;
Geçen yıl, telefonum bozulduğu için yeni bir telefon almam getekti ve gidip iPhone 11 aldım. Bu telefonu da bozulana kadar kullanmayı düşünüyordum ama Sony’nin çıkardığı 1” sensörlü kameraya sahip telefonu görünce, o ana kadar canavar gibi fotoğraf çeken telefonumun fotoğraf kalitesi düştü.
Şehir içinde, araba kullanmak çok masraflı ve gereksiz olduğundan, güzel bir katlanır bisiklet aldım. Yaklaşık 15 kg ağırlığa sahip ve 8 vitesli olan bisikletim tüm işlerimi görüyordu, ta ki bir arkadaşta 9-10 kg ağırlığa sahip Brompton görünceye dek. O andan itibaren benim bisikletim bir ağırlaştı, bir ağırlaştı ki sormayın. Aralarında 1.100 Sterlin fiyat farkı var ama o 2 kg ağırlık için değerdi.
Araba alırken, olabildiğince geniş bagaja ihtiyacımız olacağını düşünüp Renault Scenic dizel aldım. Bir depo yakıtla, şehir içi-dışı karışık 600-650 mil (1.000 km) yol gidebiliyorum ve sigortası da görece ucuz. Araba tam olarak çocuklu aileler için üretilmiş, ön koltukların arkasında açılır masalar, koltuk altlarında çekmeceler fakan var. Tavan da yüksek olduğundan, çocuk da arkada sıkıntı yaşamıyor. Ama yine duramayıp, uzun süredir yolda görüp beğendiğim iki araçtan birini almaya karar verdim. Bunlardan ilki, BMW 640d ve diğeri ise Audi A7 3.0 biTDI. Her iki araç da oldukça konforlu, 300 beygirin üzerinde güce sahip, güvenli araçlar. Bu kararı verdikten sonra, arabam bana aşırı konforsuz ve yavaş gelmeye başladı.

Bir akşam araba bakarken, oturup düşündüm; Saatte 290 km hıza çıkan bir arabam olunca, yasal sınırlar nedeniyle yine 110 km hızla kullanacağım. Konfor var da, ben araba kullanmıyorum ki. Yani zaten şehrin bir ucundan diğer ucuna bisikletle 20 dakikada gidiyorum, arabaya ne gerek var. Üstüne üstlük, bu arabaları almak dert değil, yürütmek dert. Kullanamayacağım arabaya her yıl 1.500 Sterlin fazladan vergi vermek saçma olacak.
Sonra bisikleti düşündüm. Bisikletim ağır değil, ki ağır olsa bile giriş katındaki garajıma bıraktığım için, ağırlığı bana sorun değil.
Telefon ise hakikaten saçmalamanın son seviyesi olacak. Instagram’a kırk yıld bir iki tane fotoğraf yükketeceğim diye, 1.500 sterlin ödemek bana göre değil.

Özetle, tüketim toplumu olduğumuz doğru ama biz kendimizi durduramazsak, bu tüketimin bir sonu olmayacak. Beni en mutlu eden fotoğraf makinem Olympus e-m1’di. Bir daha hiçbir makineyi öyle gezdirmedim. En sevdiğim arabam, 91 model Serçe’ydi.

Çok uzattım ve ben bile kendimden sıkıldım, kusura bakmayın

Hocam konudan bağımsız seni buralar da görmek güzel,fujifilm xh1'alıp bu diyarları terk ettiğini düşünüyordum

[webbie]

Yazınızı baştan sona keyifle okudum, elinize sağlık.
Aslında bu konuyu, hayatın her alanına yaymak mümkün. Kendimden örnek vermek isterim;
Geçen yıl, telefonum bozulduğu için yeni bir telefon almam getekti ve gidip iPhone 11 aldım. Bu telefonu da bozulana kadar kullanmayı düşünüyordum ama Sony’nin çıkardığı 1” sensörlü kameraya sahip telefonu görünce, o ana kadar canavar gibi fotoğraf çeken telefonumun fotoğraf kalitesi düştü.
Şehir içinde, araba kullanmak çok masraflı ve gereksiz olduğundan, güzel bir katlanır bisiklet aldım. Yaklaşık 15 kg ağırlığa sahip ve 8 vitesli olan bisikletim tüm işlerimi görüyordu, ta ki bir arkadaşta 9-10 kg ağırlığa sahip Brompton görünceye dek. O andan itibaren benim bisikletim bir ağırlaştı, bir ağırlaştı ki sormayın. Aralarında 1.100 Sterlin fiyat farkı var ama o 2 kg ağırlık için değerdi.
Araba alırken, olabildiğince geniş bagaja ihtiyacımız olacağını düşünüp Renault Scenic dizel aldım. Bir depo yakıtla, şehir içi-dışı karışık 600-650 mil (1.000 km) yol gidebiliyorum ve sigortası da görece ucuz. Araba tam olarak çocuklu aileler için üretilmiş, ön koltukların arkasında açılır masalar, koltuk altlarında çekmeceler fakan var. Tavan da yüksek olduğundan, çocuk da arkada sıkıntı yaşamıyor. Ama yine duramayıp, uzun süredir yolda görüp beğendiğim iki araçtan birini almaya karar verdim. Bunlardan ilki, BMW 640d ve diğeri ise Audi A7 3.0 biTDI. Her iki araç da oldukça konforlu, 300 beygirin üzerinde güce sahip, güvenli araçlar. Bu kararı verdikten sonra, arabam bana aşırı konforsuz ve yavaş gelmeye başladı.

Bir akşam araba bakarken, oturup düşündüm; Saatte 290 km hıza çıkan bir arabam olunca, yasal sınırlar nedeniyle yine 110 km hızla kullanacağım. Konfor var da, ben araba kullanmıyorum ki. Yani zaten şehrin bir ucundan diğer ucuna bisikletle 20 dakikada gidiyorum, arabaya ne gerek var. Üstüne üstlük, bu arabaları almak dert değil, yürütmek dert. Kullanamayacağım arabaya her yıl 1.500 Sterlin fazladan vergi vermek saçma olacak.
Sonra bisikleti düşündüm. Bisikletim ağır değil, ki ağır olsa bile giriş katındaki garajıma bıraktığım için, ağırlığı bana sorun değil.
Telefon ise hakikaten saçmalamanın son seviyesi olacak. Instagram’a kırk yıld bir iki tane fotoğraf yükketeceğim diye, 1.500 sterlin ödemek bana göre değil.

Özetle, tüketim toplumu olduğumuz doğru ama biz kendimizi durduramazsak, bu tüketimin bir sonu olmayacak. Beni en mutlu eden fotoğraf makinem Olympus e-m1’di. Bir daha hiçbir makineyi öyle gezdirmedim. En sevdiğim arabam, 91 model Serçe’ydi.

Çok uzattım ve ben bile kendimden sıkıldım, kusura bakmayın

Hocam konudan bağımsız seni buralar da görmek güzel,fujifilm xh1'alıp bu diyarları terk ettiğini düşünüyordum

Fujifilm bana pek yaramadı açıkçası. Makineyi aldım ama nedense telefonla fotoğraf çekmek daha kolay geldi. Bir de, Fujifilm her ne kadar (bence) çok iyi makineler ve lensler çıkartsa da, telefon uygulaması aşırı derecede kötü ve zaten hem App Store’da hem de Google Play Store’da binlerce şikayet var. Uygulama bir kere çalışsa, yüz kere çalışmıyor ve kullanıcıyı bilgisayara mahkum ediyor. O da bana uymuyor.

Forumu da sürekli takip ediyorum aslında ama fotoğraf çekmeyince, paylaşacak pek birşey bulamıyorum.
Geçen hafta itibariyle, makineyi sattım. Eğer alırsam, aklımda 3 alternatif var;
1- Olympus Pen-F
2- Fujifilm X100V
3- Nikon P900 ya da 60x üstü yakınlaştırma özelliğine sahip, fotoğraf amacıyla değil de, dürbün/teleskop olarak kullanılabilecek bir makine.

Telefon insanı çok tembelleştiriyor ama doğru düzgün bir makine de gün boyu taşınamıyor. Bu paradokstan çıkmamı sağlayacak makine de ancak yukarıda saydığım ilk 2 alternatiften biri olabilir gibi geliyor. Olympus alırsam, muhtemelen 23mm ve 45mm lens alır, onlarla ömür geçiririm sanırım. Fuji alırsam, bir süre sonra kaşıntı tutar ve Fuji’nin adam gibi bir makinesine geçerim.

Ha bir de, yeni bir ülkede yaşam kurmaya çalışmak da çok zaman alıyor ve birçok şeyi erteliyor gibiyim.

[DrOpMaN]

25mm demek istemiş

[zekisofu]

17 dir o 17
23mm fuji lensi var full fransada 35mm e tekabül ediyor

[webbie]

Doğru cevap Dropman’dan geldi. Aklım Fuji’ye kaydığı için 23mm diye yazdım, kusura bakmayın.

[Damper16]

Doğru cevap Dropman’dan geldi. Aklım Fuji’ye kaydığı için 23mm diye yazdım, kusura bakmayın.

Bundan 2 sene önce çok temiz bir oly 75mm f1.8 bulmuştum ve 2800 tl'ye satmıştım şuan 75mm 15.000 tl ve 2.eli bulunmuyor çok özel bir lensti çok...

[webbie]

Doğru cevap Dropman’dan geldi. Aklım Fuji’ye kaydığı için 23mm diye yazdım, kusura bakmayın.

Bundan 2 sene önce çok temiz bir oly 75mm f1.8 bulmuştum ve 2800 tl'ye satmıştım şuan 75mm 15.000 tl ve 2.eli bulunmuyor çok özel bir lensti çok...

Ben 75mm’yi kullanmadım ama namını duydum. Sizinle tamamen kişisel bir görüşümü paylaşmak isterim; Şu anki durumunda, yani kırk yılda bir elime makineyi alıp birşeyler çekmek için dünyanın en iyi lensine bile o parayı vermem. Lensin o parayı hak edip etmediği tartışılır ama benim o fiyata satılan bir lensi hak etmediğime eminim. Bir ara, Ukrayna’ya her gidişimde oranın ünlü fotoğrafçılarının atölyelerine katılmak istemiştim ama hem pandemi hem de istedikleri saçma ücretler nedeniyle vazgeçmiştim. Eğer öyle bir durum gerçekleşseydi, belki pahalı bir lens düşünürdüm ama yine 15.000 gibi (Bence) saçma bir fiyata razı olmazdım.